«Тауға шығып тақуа болу оңай»
Сөзімді мына бір оқиғамен бастағым келеді:«Ертеде бір жігіттің үйін тышқандар қаптап кетіпті. Ашуланып, ызаланып тышқандарды қуып жүрген кезде, кенеттен үйге досы келіп, құрдасының осы бір ызалы түрін көрген сәтте:
- Осы сен не үшін мысық асырап алмайсың?, - дейді.
Сонда әлі жігіт:
- Менің мысық асырап алуға күш - құдіретім жетеді, бірақ, мына тышқандар мысықтың исін сезіп көршімнің үйін өтіп кете ме деп қорқамын», - деген екен.
Біз кейде тақуалықты көп кітап оқу, әдемі сөйлеу, көп құлшылық қылу, жұпыны киіну деп ойлаймыз. Ал, бірақ адамдармен мәміле жасаған уақытта мұрнымызды аспанға шүиіреміз. Кісі ақысына кіріп кетуден сақтанбаймыз.
Әбу һурайра тақуалық жайлы сұраған бір жігітке былай жауап берген:«Сен тікенді жолды көргенсің ба?, - дейді.
Әлгі жігіт: Ия! Деп жауап береді.
- Сол сәтте не жасайтың едің?, - дейді Әбу һурайра. Сонда Әлгі жігіт:
- Егер тікенді көрген болсам, аяғыма кіріп кетпесіндеп әрі - бері қашқаптап жүретін едім, - дейді. Сол сәтте Әбу һурайра:
- Міне тақуалық деген осы, - деп сөзін аяқтаған екен.
Қарап отырсақ тақуалық біздің барлық ісімізге араласады. Осы себептен де Пайғамбарымыз былай дейді:«Қайда болсаңда Алладан қорық!»[1]
Қәзір кезде қоғамда мұсылмандықтың дәрежесі төмен түсіп бара жатыр. Себебі, білімсіз тақуалыққа ұмтылып, амалмен алданып қалдық. Осы сепептен шығар кейбір адамдардың мұсылмандарға деген өкпесі қара қазандай. Біз өзімізді жапырағы жайқалған, бұтағы қатты, тамыры терең ағаш секілді болуымыз керек. Бұл ағашқа қарғада қонады, қарлығашта қонады. Бұл ағаш екеуініңде қажетінде болды. Қоғамда сол секілді жақсы да бар, жаман да бар.
Сахабалар Пайғамбарымыздың айналасына не себепті жиналды?, себебі ол кісі өте көркем мінезді, адал, жанашыр еді. Тіпті Меккедегі мүшіріктердің өзі ол кісге иман келтірмеседе заттарын аманатқа тастап кететін. Пайғамбарымызда кісі ақысын жоғарып қойып ол заттарға қиянат жасамады. Міне, тақуалықтын үлгісін көрсете білген пайғамбардан не үшін өнеге алмасқа?!
